Amfibia Ford GPA - Tamiya 35336

Pływające samochody terenowe Ford GPA (G: goverment order; P: pojazd Forda o rozstawie osi rzędu 80 cali; A: amfibia) produkowane były w zakładach Ford Motor Company od roku 1942. Pojazd z napędem na 4 koła napędzany był silnikiem benzynowym o mocy 60 KM, szybkość na drodze 100 km/h. W roku 1943 po wyprodukowaniu około 13000 egzemplarzy produkcja została wstrzymana. Do wstrzymania produkcji przyczyniły się opinie wojskowych użytkowników. Zamierzone w ramach GPA wykorzystanie przewożenia żołnierzy i ładunku ze statków na morzu, przez plażę i w głąb lądu było bardzo ograniczone. Na lądzie i w wodzie pojazd był zbyt ciężki, a jego nadwozie zbyt nieporęczne, aby cieszyło się popularnością wśród żołnierzy. GPA często utykały w płytkich wodach, gdzie dobrze radził sobie Willysa MB, który był w stanie przejechać przez płytki, błotnisty bród. Ich znaczne zanurzenie mogło skutkować zatonięciem GPA na wzburzonych wodach. Inna amfibia, sześciokołowa DUKW produkcji General Motors (zwana przez żołnierzy duck) znacznie przewyższała charakterystyką Forda GPA. GPA w dużej ilości wysłano do ZSRR w ramach Lend –Lease Act. (Sowieci odwzorowując konstrukcję GPA uruchomili w 1944 roku produkcję GAZ -011, a po wojnie produkcję pojazdów GAZ -46). Niewielka liczba GPA stała się popularna dopiero po wojnie: pamiętamy sceny pościgu z udziałem Forda GPA z filmu „Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki”. Kilku poszukiwaczy przygód przekształciło GPA w pojazdy podróżujące po całym świecie. Najsłynniejszy przypadek miał miejsce w latach pięćdziesiątych XX wieku, kiedy Australijczyk Ben Carlin pływał i jeździł zmodyfikowanym GPA podczas podróży dookoła świata. Młoda amerykańska para, Helen i Frank Schreider, przerobili Forda GPA na dom, który nazwali „La Tortuga” i podróżowała z Los Angeles na południowy kraniec Ameryki Południowej (1954–1956). Później przerobili innego GPA, zwanego przez nich „Tortuga II”, którym w ramach wypraw National Geographic podróżowali do Indii (1959) i Indonezji (1961).