Fokker D.VII (OAW) - Eduard 70131

Dwupłatowy jednomiejscowy myśliwiec Fokker DVII , zaprojektowany w 1917 roku przez Reinholda Platza i Anthony Fokkera oblatany został w styczniu 1918 roku. Jednym z oblatywaczy był Czerwony Baron Manfred von Richthofen (krótko potem, 21 kwietnia 1918 roku zginął biorąc udział w walce powietrznej na swoim czerwonym Fokkerze Dr I). Prorotyp uzyskał bardzo dobre oceny i natychmiast trafił do seryjnej produkcji. Samoloty te produkowane były w zakładach Fokker koło Amsterdamu, a także w Albatros Flugzeugwerke GmbH w Berlinie i w ich filii Ostdeutsche Albatros-Werke (OAW) w Pile i MAG w Budapeszcie. Napęd: silnik rzędowy BMW o mocy 185 KM, szybkość maksymalna: 200 km/h, pułap 7000 m. Uzbrojenie: 2 karabiny maszynowe 7,92 mm. W sumie wyprodukowano 4300 tych samolotów. D.VII okazał się niezwykle udanym projektem, co doprowadziło do znanego aforyzmu, że może zmienić przeciętnego pilota w dobrego, a dobrego pilota w asa. Warto dodać, że na tych myśliwcach latali późniejsi bonzowie III Rzeszy: Hermann Göring (odznaczony Pour de Merite) i Ernst Udet. Użytkowane były przez Cesarstwo Niemieckie, Austro-Węgry, Francję (po wojnie 20 samolotów jako zdobycz wojenna, przekazanych potem z Francji do Polski) i Polskę. D VII w Polsce: w styczniu 1919 polskie oddziały zdobyły 3 niemieckie myśliwce w Poznaniu (na lotnisku Ławica), ze zdobytych podzespołów zmontowano 7, z Francji Polska otrzymała 20, dalsze 20 zakupiła w Austrii. W sumie Polska dysponowała 50 myśliwcami Fokker D VII. Te samoloty brały udział w wojnie polsko –bolszewickiej: wykorzystywane były do operacji zaczepnych, pościgu za samolotami bolszewickimi, do bombardowania, operacji przeciwkawaleryjskich i do lotów łącznikowych. W roku 1926 zostały wycofane ze służby liniowej, służyły jako samoloty treningowe do 1932 roku. Obecnie Fokkery D VII są eksponatami w wielu muzeach lotnictwa na świecie, n.p. w Oberschleißheim (Bawaria), Air Force Museum w Londynie, w Soesterberg w Holandii.