Działo 7,5cm PaK 40 (późne) + obsługa - Miniart 35409

Armaty przeciwpancerne PAK40 kaliber 75 mm produkowane były w zakładach Rheimetall i Krupp od roku 1942 do końca wojny (prace projektowe rozpoczęto w 1939 roku). W sumie wyprodukowano ponad 23000 tych armat. Donośność ogniem bezpośrednim wynosiła około 7700 m, szybkostrzelność: 14 strzałów/min. PAK40 była skuteczną bronią przeciwpancerną, jej wadą była znaczna masa, co utrudniało zmianę miejsca, niezbędny był ciągnik artyleryjski zwłaszcza na nieutwardzonych drogach. Pak 40 stanowił podstawę niemieckich dział przeciwpancernych na późniejszą część II wojny światowej, głównie w wersji holowanej, ale także w wielu artylerii samobieżnej, takiej jak seria Marder firmy Panzerjäger. Pak 40 był standardowym niemieckim działem przeciwpancernym do końca wojny i był dostarczany przez Niemcy swoim sojusznikom. Niektóre zdobyte armaty były używane przez Armię Czerwoną. Lżejsza wersja Pak 40 była używana jako automatyczny „system broni” BK 7,5 w samolotach szturmowych Henschel Hs 129B-3 i Junkers Ju 88P-1. Ta wersja Pak 40 była najcięższą z serii ciężkich dział lotniczych Bordkanone, zawierającą dwunastostrzałowy magazynek. Ta wersja działa była również przeznaczona jako wyposażenie produkcyjne dla ewentualnej adaptacji ciężkiego bombowca He 177A-3/R5 pod koniec 1942 roku. Broń ta była skuteczna przeciwko prawie każdemu czołgowi alianckiemu aż do końca wojny, z trudem przebijała jedynie cięższe pojazdy, takie jak rosyjskie czołgi IS, amerykański czołg szturmowy M4A3E2 Sherman „Jumbo” i M26 Pershing, a także późniejsze warianty brytyjskiego czołgu Churchill. Po wojnie Pak 40 służył w kilku armiach europejskich, w tym w Albanii, Bułgarii, Czechosłowacji, Finlandii, Norwegii, Węgrzech i Rumunii. W 1955 roku ZSRR dostarczył Austrii 33 zdobyte działa. Utrzymywano je w służbie do lat 60. XX wieku. Wietnam Północny również otrzymał kilka PAK40 podczas wojny z USA. Obecnie wiele armat PAK 40 jest eksponatami w muzeach wojskowych na świecie od Australii do Kanady.