Wyrzutnia rakiet BM13-16 Ził131 - ICM 72814

Wyrzutnia pocisków rakietowych kaliber 132 mm typu BM 13, to jedna z rodzajów Katiusz użytych po raz pierwszy przez Armię Czerwoną w 1941 roku. Używane były jeszcze wyrzutnie BM 8 o kalibrze 82 mm i BM 31 o kalibrze 310 mm. Wyrzutnie montowane były na podwoziach m.in. ciężarówek ZIS (produkcji ZSRR) i Studebaker dostarczanych w ramach dostaw lend lease przez USA. Wyrzutni BM 13 wyprodukowano w czasie wojny około 7000 sztuk. Wyrzutnia w czasie 10 sek. Wystrzeliwała 16 rakiet. W jednej rakiecie było 5 kg materiału wybuchowego. Zasięg wynosił około 8 km. W pułku katiusz znajdowało się 36 wyrzutni. Obsługa początkowo to 1415 oficerów, podoficerów i szeregowców, potem obsada pułku została zmniejszona do 400. Po każdej salwie wyrzutnie się przemieszczały. Szybkostrzelność (czas między salwami) wynosiła około 10 minut. Przeraźliwe wycie przelatujących rakiet miało negatywny wpływ na morale Niemców. Skutkiem uderzenia salwy rakiet było morze ognia. Niemcy nazwali je „organami Stalina”. Według rozkazu Stalina żadna wyrzutnia nie mogła się dostać w ręce Niemców –w tym celu każda wyrzutnia była zaopatrzona w ładunek wybuchowy, który mógł całkowicie zniszczyć wyrzutnię w krytycznej chwili. Co prawda wyrzutnie rakiet były używane również przez Niemców (Nebelwerfer) i Amerykanów (Calliope), ale nie w takiej liczbie jak katiusze przez Rosjan. Katiusze były też używane w I i II Armii Wojska Polskiego. Wyrzutnię BM 13 na podwoziu Studebakera można oglądać między innymi w Muzeum Uzbrojenia w Poznaniu.