

Dane modelu:
Model plastikowy do sklejania zawiera wszystkie elementy potrzebne do budowy modelu, w tym m.in.:
Model okrętu podwodnego nie zawiera kleju i farb.
Model wymaga sklejenia i pomalowania.
U-booty typu XXI miały przełamać impas w wojnie podwodnej prowadzonej przez III Rzeszę. Alianci radzili sobie coraz lepiej w walce z wilczymi stadami U-bootów: wprowadzono do służby lotniskowce eskortowe, których samoloty atakowały U-booty w dużej odległości od konwojów, udoskonalono radar pozwalający na wykrywanie U-bootów, złamano kod Enigmy. W jeden miesiąc (kwiecień/maj 1943) Niemcy stracili 22 okręty podwodne. W tej sytuacji Dowództwo Kriegsmarine wymusiło prace nad nowym projektem okrętu podwodnego typu XXI wolnego od wad poprzedników (okrętów typu VII i IX). Podstawowym założeniem było rozproszenie produkcji ze względu na nasilające się bombardowania aliantów. Produkcja podzespołów odbywała się w różnych zakładach w zachodnich i centralnych Niemczech oraz na Śląsku i w Gdańsku. Następnie podzespoły i sekcje montowane były w 3 stoczniach: Blohm&Voss w Hamburgu, AG Weser w Bremie i Schichau Werft w Gdańsku. W sumie zmontowano 118 okrętów w roku 1944. Gotowość operacyjną osiągnęły w roku 1945 przed końcem wojny i praktycznie nie odegrały w niej żadnej roli. Okręty typu XXI charakteryzowały się opływowym kształtem, napęd stanowiły 2 silniki wysokoprężne o mocy 4000 KM lub 2 silniki elektryczne o mocy 5000 KM. Prędkość na powierzchni 15,6 węzła, w zanurzeniu 17,2 węzła, załoga 57 oficerów i marynarzy, uzbrojenie: 2 podwójne działka 20 mm (lub 30 mm) i 6 wyrzutni torpedowych. Po wojnie okręty XXI przejęte zostały przez marynarki Francji, Wielkiej Brytanii, USA i ZSRR. Pozostawały w służbie (również w Bundesmarine) do roku 1982. Nowoczesne rozwiązania (konstrukcja kadłuba, system napędu, pasywny sonar, system kontroli ognia) wyznaczyły kierunki rozwoju broni podwodnej w okresie zimnej wojny. Z grupy okrętów XXI najciekawsza jest historia U-2513 przejętego przez USA. Już w roku 1946 pływał jako USS U-2513, a na jego pokładzie gośćmi byli prezydent Harry Truman i admirał Chester Nimitz. W roku 1951 zatopiony został jako okręt-cel w pobliżu Key West. Spoczywając na głębokości 75 m odwiedzany jest przez płetwonurków.
error Chwilowo nie możesz polubić tej opinii
feedback Zgłoś komentarz
check_circle Zgłoszenie wysłane
error Twoje zgłoszenie nie może zostać wysłane