U-Boot VIIC U552 z przekrojem - Trumpeter 06801

Okręty U-Booty typu VII budowane były w stoczniach w Gdańsku, Szczecinie ,Kilonii, Flensburgu i Hamburgu w latach 1939 -1945. Pierwsza była seria VII A, potem VII B, następnie VII C. W sumie zbudowano 492 okręty typu VII C. Bazując na doświadczeniach wojennych seria VII C była w sposób ciągły modernizowana: typ VII C/41, potem C/42, ostatecznie C/43. Typ VII C/42 miał sztywny kadłub o średnicy 5 m, wykonany ze stali o grubości 28 mm, co pozwalało na zanurzenie okrętu teoretycznie nawet do głębokość 500 m. Na etapie projektu pozostał typ VII C/43, projekt ten nie został zrealizowany ponieważ do produkcji weszła nowa seria okrętów typu XXI. Okręty typu VII C (oprócz wersji VII C/42) zanurzać się mogły do 100 m. Napęd stanowiły dwa silniki Diesla o mocy 3200 KM i dwa silniki elektryczne o mocy 750 KM. Prędkość powierzchnia/zanurzenie: 10 węzłów/ 4 węzły. Załoga 44 oficerów i marynarzy. Uzbrojenie: cztery wyrzutnie torpedowe dziobowe, jedna rufowa i jedno działo 88 mm. Głównym zadaniem U-Bootów było zwalczanie konwojów na Atlantyku i Morzu Północnym. Sprawdzała się taktyka „wilczych stad”. W pierwszej fazie wojny alianci ponosili duże straty. Jednak z czasem doskonalili metody zwalczania U –Bootów. Miały na to wpływ: złamanie szyfru Enigmy, rozwój lotnictwa morskiego i coraz doskonalsze urządzenia hydroakustyczne. Niemiecka flota podwodna ponosiła coraz wyższe straty. Na 492 U-Booty VII C alianci zatopili aż 370. Spośród niemieckich podwodniaków poległo aż 70% z nich.