Edmund Fitzgerald - JSC 063

Rudowęglowiec Edmund Fitzgerald o nośności 26000 DWT przystosowany do żeglugi na wielkich jeziorach Ameryki Północnej, (stąd inne określenie typu statku: jeziorowiec) zbudowany został w stoczni Great Lakes Engineering Works w Michigan w roku 1956. Był największym statkiem, który pływał po Jeziorze Górnym. Napęd: turbina parowa o mocy 7600 KM, szybkość 14 węzłów. Załoga liczyła 29 osób. Z uwagi na charakter akwenu, po którym pływał wyposażony był w stery strumieniowe zapewniające doskonałą manewrowość. Podstawowym zadaniem statku był transport rudy żelaza z kopalń Duluth w Minnesocie do portów w Detroit i Toledo. Był najszybszym statkiem na tej trasie. W czasie wielkiego sztormu (wysokość fal przekraczała 11 m) w dniu 10 listopada 1975 Edmund Fitzgerald zatonął w pobliżu miasta Sault Ste. Marie. Spoczywa na głębokości 160 m. W chwili tonięcia kadłub statku przełamał się w połowie długości, część rufowa leży stępką do góry. Zginęła cała załoga. Zatonięcie Edmunda Fitzgeralda przyczyniło się do zmiany przepisów dotyczących projektowania i eksploatacji tego typu statków mających na celu poprawę stanu bezpieczeństwa żeglugi na Wielkich Jeziorach. Są różne teorie co do przyczyn zatonięcia: wysokie fale, nieszczelne luki ładunkowe lub mielizna. Wrak został odnaleziony już 14 listopada 1975 przez samolot US Navy dzięki aparaturze wykrywającej anomalie magnetyczne. Dopiero w roku 1994 możliwe było zbadanie wraku przez nurków. Wykonano setki zdjęć oraz zeskanowano wrak. Rok później wydobyto dzwon. Pełni on rolę pomnika. Wrak i jego otoczenie władze uznały za podwodny cmentarz, nurkowanie w tym miejscu bez licencji jest zabronione. W każdą rocznicę katastrofy (10 listopada) latarnia Split Rock w Silver Bay nadaje sygnał świetlny w kierunku jeziora.